Vasberade 'n Christen! - Kerk Leierskap en Geestelike Vorming
"Daar is 'n oneindige verskil tussen die predikant wie se hart ingestel is op 'n professionele lewe en die predikant wie se hart ingestel is om die aroma van Christus te wees ...".
John Piper
Dit is meer as net 'n gewoonte
Hoe groot moet die invloed van Christenskap op die hele wese van 'n persoon wees! As ons die persoonlike, die godsdienstige en sosiale lewe kombineer (gooi sommer die akademiese deel ook in) dan het ons redelik die uithoeke van dié lewe gedek. Wel, die meeste aspekte daarvan in elk geval. In wese moet die positiewe invloed van Christelike etiek en spiritualiteit op hierdie gebiede kragtig genoeg wees om 'n lewens transformasie te weeg te bring. Die ander kant van die munt dui dus daarop dat die verkeerde invloed van etiek en spiritualiteit op hierdie gebiede van die lewe heeltemal vernietigend kan wees. Die afleiding kan dus gemaak word dat die ware Christenskap (Christelike Etiek en spiritualiteit) - korrek toegepas - 'n kragtige wapen teen die bose kan wees.
Te dikwels het ek al gewonde mense in my kantoor gehad wat sê: "As hierdie mense hulself Christene noem dan wil ek nie 'n Christen nie wees!" Spiritualiteit word verstaan as "ons ervaring van God" en wat se transformasie hierdie ervarings het op ons persoonlike lewens. Maar spiritualiteit moet veel meer wees as net die private interaksie wat ons met ons Here het. Christelike etiek en spiritualiteit behels veel meer as die blote vorming van die "goeie gewoontes" van die geloof. Weeklikse Kerk bywoning, die vermoë om die meeste van die liedere uit die kop uit te kan sing of die memorisering van lang teks gedeeltes van die Bybel maak nie van een 'n 'geestelike' persoon nie. As dit die geval was sou ons "goeie gewoontes" nie mense vervreem het van ons teenwoordigheid nie. Interessant genoeg het die woord "geestelik" die vermoë om 'n paar erge reaksies te veroorsaak! Ons as tradisionele Christene is geneig om onmiddellik 'n tipe 'New Age' waarskuwings etiket op die woord "geestelik" te plak; want dit word veels te dikwels geassosieer met die lees van kaarte en kristal balle. Bradley Holt vra in sy boek Thirsty for God "Is Christelike Spiritualiteit 'n oksimoron?" want hy sê dat baie mense wat spiritualiteit sien as 'n alternatief vir die Christendom. Hoe dikwels kom ons mense teë wat sê: "Ek is nie godsdienstig nie - maar ek is geestelik!" Hierdie kommentaar is 99% van die tyd net 'n weiering om geheel en al oor te gee aan die Godheid. Mense wil nie gehoorsaam wees aan net een God, verbind met 'n gemeenskap van gelowiges en deel word van die hele liggaam van Christus nie. Daarom verwys hulle na hulself as 'geestelik' om sodoende te verhoed dat hulle 'n 'gevangene' word van die Kerk!
Binne die Skrif vind ons dat diegene wat hul lewens verbind het aan die Almagtige God geleef het as die geestelike reuse van geloof. Deur die bestudering van hul lewens kan ons tot net een gevolgtrekking kom: om geestelik te wees beteken eenvoudig dat jy 'n lewe leef wat 'n weerspieëling is van die skoonheid van God se karakter. Daarom kan die 'goeie Christelike gewoontes' 'n goeie beginpunt wees. Maar die Christendom is gevul met mense met goeie Christelike gewoontes en nog steeds is die Kerk gepla met sonde - erge en gruwelike sondes! Is ons kerke dan nie meer draers van die goeie nuus nie - 'n kompas vir die verlorene? Het ons die boot gemis? Hoekom is ons kerke gekenmerk deur gemene of selfs onetiese mense? Of miskien moet ons eerder die vraag vra waarom hierdie onetiese en geestelike bankrot gedrag binne die kerk geduld word? Ek is beïndruk met 'n kwotasie van Ron Smith wat met my gedeel is 'n geruime tyd gelede: "Daar was 'n tyd toe mense Kerk toe gegaan het, geluister het na die waarheid en gehuil het oor hulle sondes - vandag gaan mense kerk toe, luister na 'n motiveringspraatjie en ignoreer hulle sondes." Wat 'n kragtige stelling! Christenskap moet veel meer as net 'n gewoonte wees. Dit is 'n missie in karakter transformasie - daar moet 'n besluit geneem word om vasberade 'n Christen te wees!
So is jou Jesus verskillend van my Jesus?
Kan dit wees dat ons kerke nie hulle deel in die morele vorming van die individu na kom nie? 'n Boek wat die moeite werd is om te lees, is dié van Louise Kretzschmar getiteld: What is a Good Life? In hierdie publikasie pak sy die basiese konsep van etiek as die begrip van wat reg is en wat goed is beet. Binne hierdie raamwerk ontwikkel 'n karakter wat bekend sal staan vir sy etiese lewenstyl en besluitneming. Uiteindelik moet ons as individue as die morele pilare van die samelewing beskou kan word. Dit alles klink baie goed op papier en is beslis makliker gesê as gedaan. Miskien lê die antwoord in die behoorlike begrip van die hele proses van morele vorming. Die raamwerk of bron wat ons gebruik vir ons as Christene se morele leiding moet verkieslik die Woord van God - die Bybel wees. Tog, met die groot verskeidenheid van interpretasies van die Skrif, begin ek wonder of ons almal dieselfde boek lees? Is jou Jesus dan anders as my Jesus? Is die morele en geestelike groei wat plaasvind in elke Christen dan onderhewig aan 'n opsionele verskeidenheid, afhangende van kultuur, generasie of geslag?
Dit is 'n feit dat ons onderwerp word aan die invloede van ons kultuur en sosiale omgewings. Kan dit wees dat ons ons Christelike morele waardes en geestelike groei inboet as gevolg van voorgeskrewe gedrag soos uiteengesit deur ons ouers, kulturele geskiedenis en sosiale omgewing? As ons die besluit neem om vasberade 'n Christen te wees, sal ons gedwing word om ons eie morele identiteit te ontleed. Ek sal moet vasstel wat my motiveer om moreel te wees. Is ek bloot bang vir straf? Of hoop ek om 'n paar toekennings vir goeie gedrag te ontvang? Sal ek bereid wees om 'n standpunt vir Bybelse moraliteit in te neem - of eenvoudig gestel - ek het morele moed? As Christene beskou ons Jesus Christus as ons voorbeeld en glo ons dat Hy ons die weg wys tot 'n suiwer lewe en Sy leer oor morele waardes word gevind in oorvloed binne Sy Woord. As ek as 'n Christen kies om Sy voorbeeld te volg en deur Hom onderrig te word, sal ek in staat wees om 'n Christelike karakter te vorm. Ek sal die Heilige Gees moet toelaat om my arrogansie en selfsug af te breek. Sou jy nie saamstem dat dit van ons waardevolle toevoegings vir die samelewing en selfs vir ons eie kulture sal maak nie?
Dit sal goed wees om op hierdie stadium daarop te let dat ons pogings om verantwoordelike, morele mense te word, nie bedreig moet word deur die aanvang van moralisme nie. Ons kan nie probeer om God te beïndruk deur ons gedrag om sy aanvaarding en liefde te koop met wettiese pogings nie. Vandaar die pragtige aanhaling van John Piper in sy boek Brothers, we are not Professionals , waar hy die dringendheid beklemtoon om die skoonheid van God se karakter ywerig te soek: "Die wêreld stel die agenda van die professionele man, God stel die agenda van die geestelike man ... ..daar is 'n oneindige verskil tussen die predikant wie se hart ingestel is op 'n professionele lewe en die predikant wie se hart ingestel is daarop om die aroma van Christus te wees!" Selfs al verwys hierdie aanhaling na predikante moet ons aanvaar dat ons as Christene almal herders is van die kudde van hierdie wêreld. In wese het ons almal dieselfde roeping ... "wees die sout van die aarde!"
Geestelike en morele mislukking: Bankrot kerke
Die gevolge wat die skeiding van spiritualiteit en etiek het op die Kerk is kommerwekkend. Geestelike leiers kan hoogs geleerd wees in Teologie en al die leerstellings van die kerk op die punte van hul vingers ken en tog geen idee hê hoe om hulle kudde geestelik te lei nie. As kerkleiers nie weet hoe om hul lede te ondersteun en te lei deur die morele vormings proses nie, bestaan die gevaar dat hul geestelike kinders dalk nooit verby adolessensie sal groei nie. Geloof sal niks meer as 'n stokperdjie geword nie. Iets wat die lede kan optel en mee te speel wanneer hulle in die bui is daarvoor en dit dan bloot weer wegpak en eenkant toe stoot as dit vervelig raak of nie meer gerieflik is nie.
Hierdie kerke is gewoonlik vol onrus en binnegevegte. Mense wil die Kerk regeer soos hul besighede in die korporatiewe wêreld bestuur. Dit word 'my Kerk' en nie meer 'God se Kerk' nie. Wanneer 'n gemeente so gefokus raak op hul eie selfsugtige godsdienstige gewoontes het hulle gewoonlik ook min of geen sorg vir die gemeenskap waarvan hulle 'n deel vorm nie. Die programme wat georganiseer word (as sogenaamde uitreike na die gemeenskap) sal 'n beeld aanneem van 'n propaganda veldtog of 'n kommersiële oorlading om sodoende mekaar op die skouer te kan tik vir die "goeie dade wat die Kerk gedoen het."
Wanneer ons na 'n nuwe Pastorale distrik geroep word is een van die eerste vra van my man aan die leiers van die gemeentes stel die volgende: "Wanneer laas het julle as 'n gemeente iets vir die gemeenskap gedoen het bloot omdat julle vir hulle lief is? Sonder die by motief van 'die maak van nuwe lede' of die 'dit is tyd dat hulle die waarheid hoor' houding! " Liefdevolle, omgee kerke sal baie meer vir die Koninkryk van die Hemel beteken as die doop statistieke wat ons so trots by ons vergaderings paradeer!
Selfs meer gevaarlik is die feit dat geestelike bankrotskap sal lei tot morele mislukking en dit sal lei tot die hartseer waarheid dat die verarmde lede van hierdie kerk nooit werklik die betekenis sal verstaan 'om die sout van die aarde' te wees nie. Dit is slegs wanneer ons geestelik gesond en volwasse is, en ons morele waardes die beeld van die skoonheid van God se karakter weerkaats dat ons die ware doel van evangelisasie sal begryp - die onvoorwaardelike verspreiding van God se liefde deur doelbewus 'Jesus' te wees vir iemand wat dit nie verdien nie. Die kerk sal die veilige hawe word waar nederige mense heen kom om hul Maker te aanbid en vriendskappe te vorm wat 'n ewigheid sal hou! Hoe hartseer dat daar eensame mense in ons kerke is. Hoe hartseer dat ons so besig is om die kerk te bestuur dat ons nie tyd het vir die stukkendes en swakkes in ons midde nie? Ons is lief daarvoor om ons lede storm te loop met Romeine 12:2 "Moenie aan hierdie wêreld gelykvormig nie, maar word voortdurend verander deur die vernuwing van julle gemoed, sodat julle in staat kan wees om te bepaal wat God se wil is-wat behoorlik, aangenaam, en volmaak is." Moreel en geestelik is ons kerke net so bankrot soos die korporatiewe wêreld. Dit is bewys genoeg dat ons heeltemal hierdie skrifgedeelte misverstaan. Ons lees net die "Moet nie aan hierdie wêreld gelykvormig word nie" deel en verbind dit aan belaglike mensgemaakte etikette, reëls en voorskrifte van hoe 'n goeie en behoorlike Christelike man en vrou moet lyk, aantrek, eet en nie eet nie... en ongelukkig word ons 'n stank van hoogmoedige arrogansie eerder as die 'aroma van God' ... en God se kerk lê verlate en vol leë mense - geestelik bankrot.
Heiligmaking kom nie saam met die doopsertifikaat nie...
Reeds as kind het ek gehoor hoe die woord 'heiligmaking' verkondig, bespreek en gedebatteer word in die Kerk. Die hele konsep en ware betekenis van hierdie 'groot woord' het my te lank in my lewe ontsnap. Ek het die basiese definisie verstaan - dat dit het iets te doen het met die "pad na heiligmaking', maar as 'n jong Christen moet ek erken dat dit ook nie veel sin gemaak het vir my nie. Dit was eers toe ek begryp het dat heiligmaking die geestelike vorming (en met hierdie term sluit ek etiese en morele vorming in) van die Christen was, dat daar skielik 'n lig aan die einde van 'n steeds baie lang tonnel begin skyn het. Een of ander manier het ons hierdie idee dat heiligmaking veronderstel is om saam met die doopsertifikaat te kom! Dit is in werklikheid 'n praktiese leerproses waarin ons as Christene leer om geestelik en eties volwassenheid te bereik en elke taak op hierdie wêreld met waardigheid, met integriteit en met gemaklike sekuriteit aan te pak in die wete dat ons nie hierdie pad alleen hoef te loop nie. Heiligmaking (geestelike vorming) is die positiewe groei proses wat moet plaasvind in elke verhoudings-aspek van my lewe - my verhouding met God, met myself, met my medemens en selfs met die skepping. Dit is die proses waar ek deeglik bewus word van die teenwoordigheid van God en ek verlangend poog om die karakter van Christus te hê. Ten einde vir my om hierdie doel te bereik is daar 'n aantal aspekte wat ek sal moet oorweeg. En self-ondersoek sal 'n konstante deel van my daaglikse lewe en geestelike reis word.
Morele waardes en norme is die basiese reëls in die samelewing wat ons aan moet voldoen soos dit gedikteer word as 'aanvaarbare gedrag'. As Christene moet ons kyk na die Tien Gebooie en skrifgedeeltes soos Matheus 5-7 en Lukas 6 en ons beskou dit amper soos 'n kompas wat ons sal stuur na die volmaakte karakter van God. Vir 'n Christen, is morele waardes en norme sinoniem met die etiket 'Christendom' en daarom is ons geneig om vreeslik teleurgesteld te wees in en ook baie krities te staan teenoor diegene wat dit durf waag om hierdie titel te gebruik en 'n lewe teenstrydig te leef. Tog blyk die lys van behoorlike norme en waardes eindelose te wees en verskil hierdie voorskrifte ook soos ons beweeg tussen verskillende kultuurgroepe en selfs verskillende geslagte. So kan daar 'n 'stel' van norme en waardes wees wat die basiese grondslag te vorm?
Albert Nolan het vier waardes wat hy as noodsaaklik beskou vir 'n Christen:
1. Deel van geld en besittings.
2. Respek vir elke mens.
3. Lojaliteit aan God bo kulturele eise.
4. 'n Waarskuwing teen die misbruik van mag.
Benewens hierdie het Nolan ook bygevoeg: goedheid, dankbaarheid, eerlikheid, geregtigheid, vrede, genade, geloof, nederigheid, liefde en hoop. (Blyk dat Nolan tyd spandeer het met Galasiërs 5!) Plato, die Griekse filosoof, identifiseer vier kardinale morele waardes naamlik: wysheid, moed, selfbeheersing en geregtigheid. ('n 'Waarde' word beskryf as norme wat so vurig beoefen word dat dit nie net 'n gewoonte is nie, maar 'n karakter eienskap geword net.) Dit is die getuienis van 'n karakter wat die verantwoordelikheid van aksies verstaan.
Ons het reeds vasgestel dat die sosiale omgewing waarin ons grootword het 'n groot invloed het op wie en wat ons is. As kinders is ons gelei deur die voorbeelde van ons ouers en later deur die skole wat ons by gewoon het en die kerke wat ons besoek het. Dit is 'n baie belangrike konsep vir veral die ouers om te verstaan. Die idee dat 'n kind moet doen soos ek sê en dit nie doen soos ek doen nie, is dus belaglik. Ons leer deur voorbeeld en ons morele vorming sal grootliks beïnvloed deur die voorbeelde van ons mentors.
Laat my toe om 'n sterk stelling maak ... 'n persoon wat goeie morele waardes het is nie noodwendig geestelik gesond ook nie. Maar 'n persoon wat sonder goeie sedes leef kan nooit beskou word as 'n geestelik sterk dissipel van Christus nie. Verstaan ons hierdie stelling? Ons word dikwels mislei deur mense wat goeie Christelike gewoontes het (gereeld kerk bywoon; sing in die koor, gee klasse vir die kinders ... ens). Maar hulle mond is soos suur poele en hul oë soos vlym skerp lemme! Ons as Christene leer deur voorbeeld en hoe kan ons ambassadeurs van die Allerhoogste God wees as ons lewens gekenmerk word deur onetiese en immorele gedrag?
Ek is beïndruk met die bydraes van die twee skrywers, Dietrich Bonhoeffer en Dallas Willard met betrekking tot die konsep van Christelike dissipelskap. Die uitstekende publikasie "The Cost of Discipleship" (geskryf deur Bonhoeffer) en die diepgaande uitbeelding van die koste van nie-dissipelskap (soos bespreek deur Willard in sy boek The Great Omision) is albei onderwerpe wat my denke na die werklikheid van Christelike aanspreeklikheid gerig het. Dit is van uiterste belang (en hoog tyd!) dat ons as Christene die verantwoordelikheid aanvaar om ander te lei na die karakter van God; om 'n mentor te wees vir die wêreld deur vasberade 'n Christen te word! Maar dit sal geen sukses ken as ons nie verantwoordelik dissipels onsself is nie. Want dit is baie moontlik om in die werk van die Here te staan en meer skade aan te rig as goed ...
Ek het persoonlik die fout gemaak om te probeer om 'n lewe vir God te leef sonder om eers die Heilige Gees toelaat om my te lei deur middel van die innerlike groei tot dissipelskap. Sonder hierdie innerlike groei word ons baie arrogant in ons geloof. Dit is deur die innerlike leiding dat ons nederig genoeg word om te erken dat ons nog nodig het om geestelik te groei en die besef dat ons dit nie op ons eie kan doen nie. Binne hierdie persoonlike ekspedisie ontdek ons ons swakhede en ons word gedwing om verby die 'struikelblokke' van die lewe te kyk ten einde laaste 'n vlak van volwassenheid te bereik wat ons sal vrugtevol sal maak vir die werk van God.
Tem die innerlike rebel - erken daar is 'n paar 'foutiewe bedradings'
Die vier belangrikste middele tot ons beskikking vir ons pad na gebalanseerde dissipelskap is die studie van God se Woord, gebed, meditasie (oordenking) en vas. As Christene leef ons in 'n sondige wêreld en is ons ook onderworpe aan die versoekings wat die beste beskryf word in Galasiërs 5: 19-21 "En die optrede van die vlees is voor die hand liggend: onsedelikheid, onreinheid, losbandigheid, afgodsdiens, towery, vyandskap, wedywering, jaloers, woede-uitbarstings, twis, konflikte, faksies, afguns, moord, dronkenskap, wilde partytjies en soortgelyke dinge. Ek sê nou vir jou, soos ek jou gesê het in die verlede, dat mense wat sulke dinge doen, die koninkryk van God nie sal beërwe nie." Hierdie is by verre een van die kragtigste opsommings van onetiese en immorele gedrag en die gevolge daarvan in die Woord van God!
Die krag van gebed, vas, studie en meditasie (oordenking) van God se Woord moet nie onbekend aan die Christen wees nie. Die temming van die innerlike rebel wat skuil in elkeen van ons kan slegs gedoen word deur die toepassing van hierdie krag. Ons sal leer om na die hart van God te luister. Die stille fluistering van die Heilige Gees sal deel van ons lewens geword en ons sal nooit eens oorweeg om 'n dag te begin of af te sluit sonder om erkenning en eer te gee vir die teenwoordigheid van die Verlosser in ons midde nie. Geestelike, morele en etiese vorming is 'n voortdurende proses van groei en dit vereis 'n verbintenis om na die leidende stem van God deur Sy Heilige Gees te luister. Die grootste uitdaging is om die 'foutiewe bedrading' in 'n mens se gedrag te erken en volwasse en verantwoordelik genoeg te wees om die veranderinge te maak. Dit sal lei tot 'n lewe wat onthou sal word vir die onselfsugtigheid, die vriendelikheid en die hoë morele waardes. 'n Persoon van integriteit en wysheid is van groot waarde vir die samelewing, die kerk en in hul eie families. Daar is nie 'n groter nalatenskap as dié van 'n goeie voorbeeld nie. Mag dit ons gebed wees dat ons dit kan bereik deur die vervulling van die krag van Christus.
Vasberade 'n Christen!
So wat sal ons afsluit mee? Hoe val hierdie verklaring op jou ore - om vasberade 'n Christen te wees? Ek het die opmerking gemaak oor mense wat in my kantoor sit en my herinner daaraan dat daar individue is wat die etiket van 'Christen' om die hals dra, maar die karakter van Satan het... en die wêreld verwys voortdurend na die 'swak' reputasie van die Christendom... en die res van ons, wat desperaat vasklou aan die kleed van Christus, word onder die selfde kam geskeer as die skuldiges! Voel jy ook soms so?
Of is ons almal, wat onsself onder die vaandels van die Christendom plaas, in 'n manier skuldig voor die Een wie se naam ons so nalatig dra? Ons maak die fout om te dink dat dit die reputasie van 'Christendom' is wat besmeer word - met verwyssing na die menslike element van hierdie beweging. Terwyl in werklikheid, dit elke onetiese of onsedelike optrede is deur ons as Christene wat aanstoot en oneer bring en heeltemal die beeld van die Almagtige God op hierdie aarde ruineer. En wanneer ons kerkleiers versuim om op te tree en ons kerke word niks meer as weeklikse vermaaklikheidsentrums nie, moet ons nie verbaas wees as God Sy Heilige Gees van so 'n plek af onttrek nie. Want ons het dan nutteloos geword vir ons kommissie: Matheus 28: 19-20: " Gaan dan heen, maak dissipels van al die nasies, en doop hulle in die naam van die Vader en van die Seun en van die Heilige Gees: leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het , en kyk, Ek is met julle, selfs tot aan die einde van die wêreld".
Ons wil graag verwys na ons kerke as hospitale vir die siekes, maar die vraag moet gevra word: "Vind die geestelike siekes genesing in ons midde of kweek ons net erger epidemies?" Dit is 'n gruwelike vraag om te vra, maar as leiers glo ek dit is noodsaaklik dat ons gereeld die geestelike, etiese en morele gesondheid van ons kerke analiseer. As 'n mede-leier in God se kerk vermaan ek julle om geheel en al oor te gee aan die Een wat gesterf het, sodat ons kan lewe. Soek weer jou 'eerste liefde' (Openbaring 2: 4). Swoeg in die kerk onder die leiding van die Heilige Gees. Laat Hy jou lei in die rol wat jy het om te vervul in die geestelike vorming van Sy kinders. Leierskap in ons gemeenskappe, in ons gesinne en in ons kerke vereis dat ons moet groei verby die fase van adolessensie wat gekenmerk word deur astrante selfsug en belaglike woedebuie. Doen a totale oorgawe en neem tyd vir gebed, vas, studeer en oordenking van die Woord van God. Soek wysheid soos nog nooit tevore nie! Vir die dag wat ek die meeste vrees sal die dag dat Jesus my toon hoe 'n siel verlore gegaan het as gevolg van my nalatigheid, my arrogansie of miskien my hardnekkige weiering om die tyd te neem om hierdie persoon (of persone!) te lei en by te staan deur die geestelike vormings (heiligmaking) proses. Wees die hande van Jesus vir hulle. Wees die bemoedigende stem van Christus vir hulle. Maar die belangrikste van alles - leer hulle om verantwoording vir hul geloof te aanvaar wanneer hulle so gewillig die titel van die Christen op hul lapel vaspen.
Ter afsluiting eggo ek die woorde van John Piper weer: "Broeders ons is nie professionele manne nie.... Die wêreld stel die agenda vir die professionele man, God stel die agenda vir die geestelike man ... ..daar is 'n oneindige verskil tussen die predikant wie se hart ingestel is op die professioneel lewe en die predikant wie se hart ingestel is daarop om die aroma van Christus te wees". Wat sal jy vandag gekies? As jy wil 'n "professionele" persoon wil wees - bepaal dit by jou loopbaan in die korporatiewe of politieke wêreld! As jy besluit het om die aroma van Christus wees ... gee alle ambisie in die kerk op met die besef dat 'n Christen leier beteken dat jy 'n volgeling word, 'n leerling van die Allerhoogste God. Daarom, as jy die keuse maak om vasberade 'n Christen te wees, sal jy verwyder word uit die spreiligte; jou begeerte vir die 'verhoog optredes' sal verdwyn en titels sal vir jou nie saak maak nie. Maar dit sal jou voorsien met 'n wapenrusting waardeur geen aanval van Satan kan deurdring nie! Dit sal jou geur met die liefde van Christus wat jou sal bemagtig om die sout van die aarde te wees! En jou voorbeeld, jou geestelike transformasie, jou hoë etiese en morele standaarde sal dien as 'n persoonlike geskrewe brief van God aan 'n bankrot wêreld wat desperaat soek na leiding. Wil jy nie vandag oorgee en doelgerig 'n Christen word nie?
Bibliografie ( Neem gerus tyd en lees van hierdie boeke!)
Piper, J. 2013. Brothers, we are not professionals. Nashville, Tennessee: B&H Publishing Group.
Nolan, A. 1982. Biblical Spirituality. Springs: The Order of Preachers of Southern Africa.
Bonhoeffer, D. 1998. The Cost of Discipleship. Simon and Schuster. USA.
Willard, D. 2014. The Great Omission. Lion Hudson. PLC
Kretzschmar, L. & van Niekerk, A. (2009). What is a good life? AcadSA Publishing
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking